Lidzbark Welski - rezerwat Obrazik - Lidzbark Welski

Lidzbark to miasto o ponad 700-letniej historii, a otaczające je cenne przyrodniczo obszary sprawiają, iż jest to bez wątpienia miejsce godne uwagi i warte lepszego poznania.

Miasto wraz z parafią utworzono w 1301 r. w historycznych granicach ziemi michałowskiej. Burzliwe dzieje polskiej historii oddały Lidzbark we władanie Krzyżaków (1306 r.), aby w roku 1466 miasto ponownie znalazło się po polskimi rządami. Tragiczny pożar w rok 1746 strawił niemal całe miasto, a w 1772 r. Lidzbark zajęli Prusacy. Lidzbark znalazł się ponownie w granicach Polski dopiero w 1920 r. Po II wojnie miasto budowano praktycznie od podstaw, ponieważ zostało niemal doszczętnie zniszczone. W 1976 r. Lidzbark otrzymał status miasta turystycznego. W ostatnich latach lokalne władze poczyniły szereg inwestycji w celu zwiększenia atrakcyjności turystycznej Lidzbarka, m.in. zagospodarowanie brzegów jeziora Lidzbarskiego, modernizacja plaży miejskiej, podniesienie jakości zieleni miejskiej oraz dbałość o elementy małej architektury (fontanny, latarnie uliczne, ławki). W Lidzbarku znajduje się także punkt Informacji Turystycznej (ul. Dworcowa 2).

Szlak wiedzie głównie przez tereny Górznieńsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego, co gwarantuje poznanie cennych przyrodniczo i krajobrazowo terenów.

Szlak rozpoczyna się łatwą do odnalezienia zabytkową aleją lipową prowadzącą wzdłuż promenady ciągnącej się równolegle do brzegów Jeziora Lidzbarskiego. Od tego miejsca o dalszym przebiegu szlaku informują znaki malowane na drzewach.

Z tej drogi korzysta także oznakowany niebieski szlak rowerowy „Wokół Jeziora Lidzbarskiego” i szlak zielony „Dąb Rzeczpospolitej” oraz czerwony szlak pieszy o nieokreślonym przebiegu.

Zagospodarowanie brzegów Jeziora jest wynikiem otrzymania przez lokalne władze unijnej dotacji. Elementem edukacji przyrodniczej na tym terenie jest ciąg tabliczek zlokalizowanych wzdłuż głównego ciągu spacerowego nad jeziorkiem, których treść dotyczy ptactwa spotykanego w tej okolicy.

Przed wjazdem na drogę dojazdową następuje ostry podjazd, który przy okazji prac modernizacyjnych na Plaży Miejskiej został niezbyt fortunnie wysypany gruzem, który utrudnia sprawny pokonanie tego wzniesienia.

Po przecięciu drogi dojazdowej (kostka betonowa) szlak pnie się dalej w górę (zgodnie z oznakowaniem) i prowadzi drogą gruntową wzdłuż ogrodzenia Plaży. Jazdę mogą nieco utrudniać wystające korzenie drzew.

Przed ogrodzonym parkingiem ośrodka wypoczynkowego szlak przebiega przy nieistniejącym cmentarzu, którego teren i wszyscy tam pochowani zostali upamiętnieni w 1996 r. Pomnikiem Ofiar Wojennych.

Dalsza droga prowadzi wzdłuż terenu ośrodka wypoczynkowego, a elementami podnoszącymi jej atrakcyjność są pokaźnych rozmiarów rzeźby wykonane podczas plenerów artystycznych organizowanych w tej okolicy.

Po pokonaniu kamienistego zjazdu szlak prowadzi na drewniany mostek umożliwiający przejazd nad strumykiem. Jednocześnie strumyk stanowi granicę terenu zalesionego i dalej prowadzi wzdłuż obszaru przeprowadzonej w 2010 r. wycinki drzew. Na tym fragmencie szlak prowadzi bardzo wąską ścieżką biegnącą przez otwarty teren z nierównym gruntem.

W tym miejscu odłącza się oznakowany czerwony szlak pieszy.

Na około 2,95 km ścieżka dochodzi do drogi leśnej prowadzącej wzdłuż brzegów Jeziora.

Na skrzyżowaniu dróg leśnych, na krańcu Jeziora Lidzbarskiego (w części zwanej Jeziorem Skomiały) widocznej poprzez gęsto rosnące drzewa, następuje rozwidlenie szlaków. Niebieski skręca w drogę biegnącą wzdłuż brzegów jeziora, a czerwony i zielony kontynuuje swój przebieg leśną drogą gruntową zgodnie z czytelnym oznakowaniem.

Szosa doprowadza do zabudowań Leśnictwa Sarnia Góra, a następnie mija kolejną tablicę Rezerwatu Przyrody „Klonowo”.

Szosa opuszcza teren zalesiony i wiedzie przez pomnikową aleję dębową, którą tworzy kilkadziesiąt okazów drzew o obwodzie pni od 125 cm do nawet 3,5 m na wysokości 1,30 m.

Kilkadziesiąt metrów dalej asfalt zwęża się do szerokości jednego pasa ruchu, ale panujący tu raczej niewielki ruch aut powoduje, iż nie stanowi to większego utrudnienia w wygodnej i bezpiecznej jeździe.

Przecięcie trasy nr 544. Kontynuacja szlaku znajduje się dokładnie po drugiej stronie szosy.

Na szczycie łagodnego podjazdu znajduje się skrzyżowanie dróg leśnych, a przy nim kapliczka oraz tablica pamiątkowa informująca o wyludnionej osadzie znajdującej się niegdyś w tym miejscu.

Skrzyżowanie dróg gruntowych. Szlak zmienia kierunek zgodnie z oznakowaniem.

Szlak dociera do drogi dojazdowej prowadzącej na teren siedziby Nadleśnictwa Lidzbark. Tutaj odłącza się Leśna Ścieżka Przyrodnicza, a szosa prowadząca opisywaną tu trasę kieruje się w stronę Lidzbarka.

Przy drodze dojazdowej do Nadleśnictwa stoi tablica Rezerwatu Przyrody „Klonowo”.

Na około 16,55 km od drogi odchodzi mniejsza ścieżka prowadząca bliżej jeziora i tam właśnie kierują znaki wytyczające szlak.

Po około 100 m szlak wkracza na otwarty teren z nierównym gruntem i licznymi kępami roślinności nadbrzeżnej, przez który wiedzie tylko wąska i kręta ścieżka. Na wzniesieniu widać wyraźne ślady prowadzonej tu gospodarki leśnej w postaci intensywnej wycinki drzew.

Następnie szlak dociera do drewnianego mostku umożliwiającego przejazd nad strumykiem, stanowiącego jednocześnie granicę terenu zalesionego.

W tym miejscu przyłącza się oznakowany czerwony szlak pieszy o nieokreślonym przebiegu.

Kilkadziesiąt metrów za strumykiem szlak prowadzi na kamienisty podjazd.