Lidzbark Welski - wzdłuż brzegów rzeki Wel - Lidzbark Welski

Lidzbark to miasto o ponad 700-letniej historii, a otaczające je cenne przyrodniczo obszary sprawiają, iż jest to bez wątpienia miejsce godne uwagi i warte lepszego poznania.

Miasto wraz z parafią utworzono w 1301 r. w historycznych granicach ziemi michałowskiej. Burzliwe dzieje polskiej historii oddały Lidzbark we władanie Krzyżaków (1306 r.), aby w roku 1466 miasto ponownie znalazło się po polskimi rządami. Tragiczny pożar w rok 1746 strawił niemal całe miasto, a w 1772 r. Lidzbark zajęli Prusacy. Lidzbark znalazł się ponownie w granicach Polski dopiero w 1920 r. Po II wojnie miasto budowano praktycznie od podstaw, ponieważ zostało niemal doszczętnie zniszczone. W 1976 r. Lidzbark otrzymał status miasta turystycznego. W ostatnich latach lokalne władze poczyniły szereg inwestycji w celu zwiększenia atrakcyjności turystycznej Lidzbarka, m.in. zagospodarowanie brzegów jeziora Lidzbarskiego, modernizacja plaży miejskiej, podniesienie jakości zieleni miejskiej oraz dbałość o elementy małej architektury (fontanny, latarnie uliczne, ławki). W Lidzbarku znajduje się także punkt Informacji Turystycznej (ul. Dworcowa 2).

Ścieżka przyrodnicza wiedzie przez tereny Welskiego Parku Krajobrazowego utworzonego w roku 1995, a związanego z doliną rzeki Wel. Niepowtarzalnym walorem przyrodniczym Parku są lasy, jeziora i obszary torfowiskowo-bagienne.

Ścieżka rozpoczyna się łatwą do odnalezienia drogą gruntową zlokalizowaną na tyłach lokalnej Mleczarni przy ul. Chopina. Od tego miejsca o dalszym przebiegu szlaku informują znaki umieszczone na metalowych tabliczkach lub namalowane na przydrożnych drzewach.

Z tej drogi korzysta także oznakowany szlak rowerowy (żółty).

Po kilkuset metrach ścieżka sprowadza z mokradeł na leśną drogę biegnącą wzdłuż ściany lasu.

Ścieżka doprowadza do jednego z ciekawszych miejsc na całym przebiegu- drewnianej kładki przerzuconej przez rzekę, wykonanej specjalnie na potrzeby zwiedzających opisywany szlak. Kładka daje możliwość bliskiego kontaktu z otoczeniem rzeki i dokonywania dokładnych obserwacji. Za kładką, przez kilkadziesiąt metrów, ścieżka prowadzi przez podmokły teren (podczas wykonywanie opisu nie stwierdzono konieczności używania specjalistycznego obuwia, jednak zalecane jest uważne pokonywanie tego fragmentu).

Ścieżka dochodzi od gruntowej drogi prowadzącej wzdłuż ściany lasu, w niewielkiej odległości od rzeki wciąż pozostającej w zasięgu wzroku.

Szlak prowadzi w głąb lasu krętą ścieżką nachyloną w stronę rzeki. Na tym odcinku obserwować można z bliska charakterystyczną szatę roślinną brzegu rzeki oraz wypatrywać i nasłuchiwać naturalnych mieszkańców tego obszaru. Na tym odcinku szlaku Wel układa się w długie odcinki proste płynące w głębokiej dolinie, dzięki czemu ze szlaku rozciągają się atrakcyjne krajobrazy. Marsz mogą utrudniać powalone w poprzek ścieżki drzewa, wystające korzenie drzew oraz znaczne pochylenie poprzeczne ścieżki w stronę rzeki. Na niektórych drzewach widać ślady bytowania bobrów

Na kilkadziesiąt metrów las przerzedza się, a szlak wiedzie przy zakolu rzeki.

Na jednym z zakoli rzecznych ścieżka zbliża się do rzeki i prowadzi przez „dzikie” kąpielisko, które umożliwia bezpieczne i wygodne zejście do jej brzegu. Dalej szlak wiedzie dróżką wzdłuż skraju lasu. Po kilkudziesięciu metrach nad drzewami przy rzece pojawiają się wierzchołki dachów zabudowań mleczarni przy ul. Chopina.